دقت در دوستی ها
با آنانکه خدا را به خشم می آورند، دوستی نکنیم
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَوَلَّوْا قَوْمًا غَضِبَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ (ممتحنه/13)
ای کسانی که ایمان آورده اید با قومی که خداوند آنها را مورد غضب قرار داده دوستی نکنید
تفسیر
تفسیر المیزان - خلاصه
(یا ایها الذین امنوا لا تتولوا قوما غضب الله علیهم قد یئسوا من الاخره کما یئس الکفار من اصحاب القبور):(ای کسانیکه ایمان آورده اید، هرگز قومی را که خدا بر آنان غضب کرده ، یار و دوستدار خود نگیرید، چون آنها از عالم آخرت به کلی مأیوسند، همانطور که کفار از مردگان ناامیدند)در اینجا مؤمنان را از دوستی با یهود نهی می کند و می خواهد بفرماید یهودی که خداوند بر ایشان غضب کرده ، مانند کفار مشرک و بت پرست ، منکر معادند و از ثواب آخرت مأیوسند، همانطور که منکرین قیامت از مردگان خود مأیوسند و برای آنها هیچ وجود و حیاتی قائل نیستند و مرگ را فنا می دانند.خدای تعالی می خواهد در این آیه شقاوت دائمی و هلاکت ابدی یهود را به مؤمنان یادآوری کند تا از دوستی با آنان و معاشرت ایشان پرهیز کنند.
احادیث موضوعی
امام على علیه السلام :
مَن لَم یُقَدِّم فِى اتِّخاذِ الإِخوانِ الاِعتِبارَ دَفَعَهُ الاِغتِرارُ إِلى صُحبَةِ الفُجّارِ؛
هر کس در انتخاب برادران (دوستان) امتحان را مقدم ندارد، فریب خوردگى او را به مصاحبت با بدکاران مى کشاند.
تصنیف غررالحکم و دررالکم ص416 ، ح9495
امام حسین علیه السلام :
مَن اَحَبَّکَ نَهاکَ وَ مَن اَبغَضَکَ اَغراک.
کسی که تو را دوست دارد، از تو انتقاد می کند و کسی که با تو دشمنی دارد، از تو تعریف و تمجید می کند.
بحار الانوار(ط-بیروت)ج75،ص128
نکته ها
در روایتی از علی(علیهالسلام) است که حضرت فرمود: «إیاکَ أن تُحِبَّ أعدَاءَ اللهِ»؛ از محبّت نسبت به دشمنان خدا بپرهیز. آنهایی که دشمن خدا هستند، یکوقت رشته محبّتی با اینها برقرار نکنی. «أو تُصفِی وُدَّکَ لِغَیرِ أولِیاءِ اللهِ». یعنی بپرهیز از اینکه محبّتت را برای غیر دوستان خدا خالص کنی. جهتش این است که این رابطه تنگاتنگ، محبّتآور است؛ محبّت که آمد خطرناک است. البته بِدان آنجایی که بدون اختبار و آزمودن در سه بُعد اعتقادی، عملی و نفسانی باشد خطرناک است؛ ولی اگر اختبار و آزمایش شد، بهترین نقش سازندگی را بر روی انسان دارد. عرض کردم در روایات داریم که یک وقت با غیر اولیاء خدا «لحمک کلحمی» نشوی! خیلی صمیمی نشوی! چون تعبیر به «أو تُصفِی» داشت؛ یعنی مبّحتت را برای غیر اولیای خدا خالص نکنی!